Elewacje zewnętrzne i epitafia

ELEWACJE I EPITAFIA

Generalnym założeniem konserwatorskim jest wykonanie konserwacji zachowawczej, w wyniku której utrzymany zostanie oryginalny wygląd estetyczny świątyni, przy zachowaniu maksymalnej ilości wartościowej substancji zabytkowej, pochodzącej z różnych okresów historycznych. Nie ulega wątpliwości, że należy zachować obecną formę znacznie przebudowanych kaplic, krucht, przypór i znacznych fragmentów murów. Pierwszoplanową rolę dla kościoła i jego estetycznej percepcji ma konserwacja ceglanych wątków. Należy zachować w obecnym układzie wszystkie zróżnicowania wątków i różnorodne historyczne formaty cegieł. Stąd usuwane są wszystkie współczesne maszynowe cegły, cerowane w niewielkich ilościach w ostatnich latach na różnych płaszczyznach murów kościoła (szczególnie przyporach).
W niektórych przypadkach lub w miejscach wyjątkowo rażących uzupełnień, cegły są wymieniane.

Niezbędne, na drodze do osiągnięcia dobrego

REGOTYZACJA

(wyciąg tekstu z programu konserwatorskiego prof. dra hab. Ireneusza Płuski)

„Regotyzację” w odniesieniu do wnętrza świątyni opolskiej należy rozumieć jako odsłonięcie pierwotnych murów i wątków ceglanych będących często charakterystyczną cechą estetyki wnętrz katedr śląskich. Odsłonięcie cegły ścian, częściowo filarów i sklepień, polegać będzie na usunięciu cementowych, bardzo zwięzłych tynków, zasłaniających istotne walory estetyczne wnętrza budowli. Tak można postępować tylko z nawarstwieniami pozbawionymi cech stylowych i estetycznych, a będącymi głównie rezultatem utylitarnego traktowania obiektu, sprzecznego z regułami historycznej architektury. Zatem odsłonięcie gotyckich ścian i innych form stylowych gotyckich jest więc w przypadku katedry opolskiej działaniem związanym z restauracją i łączy się z reintegracją dawnych płaszczyzn architektonicznych wnętrza średniowiecznego, wydobytych spod cementowych

Renowacja Kaplicy św. Jana Nepomucena

Rozwój współpracy transgranicznej przy odnowie katedry w Ostrawie i w Opolu

Jan Nepomucen (ur. ok. 1350 w Pomuku, obecnie Nepomuk, zm. 20 marca 1393 w Pradze) – prezbiter, spowiednik Zofii Bawarskiej, męczennik i święty Kościoła katolickiego. Około 1380 przyjął święcenia kapłańskie i został kanonikiem przy katedrze św. Wita, Wacława i Wojciecha w Hradczanach. W związku z zatargiem między królem Czech Wacławem IV
a arcybiskupem, Jan Nepomucen popadł w niełaskę władcy i w 1393 został uwięziony. Następnie zrzucono go z mostu Karola do rzeki Wełtawy. Jan Nepomucen został beatyfikowany w 1721 roku przez Innocentego XIII, a kanonizowany 19 marca 1729 przez Benedykta XIII. Już wcześniej uchodził za nieformalnego patrona Czech, a jego kult rozprzestrzenił